Ένας υπόκωφος θόρυβος την ξυπνά. Στο τεράστιο υπέρδιπλο κρεβάτι, με τα γαλάζια σατέν σεντόνια, δεν είναι μόνη. Εκείνος βρίσκεται δίπλα της, όπως πάντα, έχοντας το χέρι του ακουμπισμένο στη μέση της. Είναι εκεί κι όμως βρίσκεται σε άλλη διάσταση. Δεν έχει τα μάτια ανοικτά όπως εκείνη.
Γυρίζει το κεφάλι της και τον κοιτάζει. Ναι, είναι σε άλλο κόσμο. Τόσο γαλήνιος. Σαν ένα μικρό παιδί που αποκαμωμένο από το παιγνίδι έχει ξαπλώσει στην αγκαλιά του Μορφέα γευόμενο ζαχαρωτά. Τον ζηλεύει. Γεύεται την γλύκα του κόσμου όλου με τα μάτια ερμητικά σφαλισμένα.
Αφουγκράζεται. Σιωπή θανάτου απαντάει στο κάλεσμα της. Ρίγος την διαπερνά. Μάλλον η φαντασία έπαιξε μαζί της, για μια ακόμη φορά, το γνωστό παιχνίδι. Είναι φορές που ξυπνά ακούγοντας να την καλούν. Πάντα η ίδια φωνή και ποτέ μια μορφή. Ακούει καθαρά το όνομά της αλλά ο χώρος στερείται παρουσίας κάθε που ανοίγει τα μάτια. Άλλοτε κάποιος θόρυβος την βγάζει απότομα από την ονειρική κατάσταση ως αλλοτινός εφιάλτης. Εφιάλτης που επαναλαμβάνεται ως ριπή πυροβόλου όπλου και την διαπερνά, φέρνοντάς την αντιμέτωπη με την οικεία, ανθρωπινή, ‘’πραγματικότητα’’.
Τα βράδια, όταν κοιμούνται, εκείνος την κρατά στην αγκαλιά του κατόπιν δικής της παραίνεσης. Είναι παντρεμένοι 11 χρόνια και τώρα φοβάται το κάλεσμα. Θέλει να νοιώθει το χέρι του. Τόσο αντιφατικό όμως αυτό που νοιώθει ετούτη την στιγμή. Μια ανάγκη μεγαλύτερη και ανώτερη του φόβου την ωθεί να αποτινάξει από πάνω της τα δεσμά του. Το χέρι του σαν μέγγενη σφίγγει και ξανά σφίγγει την μέση της σαν να πρόκειται να την σπάσει, να την διαλύσει. Κι όμως εκείνος γαλήνιος, ήρεμος μέσα στον ύπνο του ίσα που την ακουμπά.
Πέρασε καιρός από τότε που ήταν μόνη, ο εαυτός της. Τον κοιτάζει. Οι κόρες των ματιών του πηγαινοέρχονται με ασυνεχείς και ασταθείς κινήσεις. Λες και θα ξυπνήσει ξαφνικά. Λες και θα την κοιτάξει μες στα μάτια, όπως τότε. Παίζουν κι εκείνες όπως όλα γύρω. Παιχνιδίσματα ονείρων που σταματούν, ξεκινούν και ζωντανεύουν τις κόρες. Τα μάτια. Ο καθρέφτης μας. Μέσα από δύο ορθάνοικτα βλέφαρα αντικρίζουμε το σκοτάδι, όλα τα χρώματα μαζί (ως φως), το απόλυτο κενό ή την ζωή ολόκληρη. Μιλάνε τα ανοιχτά μάτια. Λένε περισσότερα από όσα εκφράζουν οι λέξεις. Την στιγμή ετούτη όμως τα δικά του είναι σφαλισμένα. Θέλουν να κρατήσουν καλά κρυμμένο κάποιο μεγάλο μυστικό.
Θυμάται άραγε τι είπαν τα δικά της όταν τον γνώρισε; Αμυδρά….. Γιατί ξέχασε; Ούτε εκείνη θυμάται. Τι ήταν αυτό που τους απορρόφησε τόσο ώστε να ξεχάσουν τα ‘’λόγια‘’ της ψυχής; Να ξεχάσει τα λόγια της ψυχής της; Μάλλον τότε ‘’άκουσε‘’ κάτι εξαιρετικά καλό για να αποφασίσει να τον παντρευτεί. Εδώ που τα λέμε εκπλήρωσε το όνειρο της μάνας της, και όχι μόνο. Εκπλήρωσε το όνειρο πολλών γυναικών. Έδωσε όρκους ‘’αιώνιας’’ πίστης και ‘’αιώνιας’’ αγάπης. Τώρα όμως γιατί πνίγεται; Αυτό το ‘’αιώνια’’ γιατί μοιάζει μακρινό και απόκοσμο; Τότε η ασφάλεια που της πρόσφερε φάνταζε ονειρική. Σαν να ήρθε από τα παραμύθια να την συνεπάρει στον δικό του κόσμο. Να την βγάλει από την ‘’ πραγματικότητα ‘’ και να την κάνει ευτυχισμένη. Για μια στιγμή προσπαθεί να θυμηθεί πότε υπήρξε ευτυχισμένη τελευταία. Στιγμές είναι η ευτυχία. Πότε είχε βιώσει μια ανάλογη στιγμή; Δεν θυμάται. «Λες να είμαι άρρωστη; Αλτζχάϊμερ;» Μονολογεί και σταματά απότομα, δαγκώνοντας τα χείλη της από φόβο μην τον επαναφέρει στην δική της ‘’πραγματικότητα’’.
Πλέον και μόνο η εκφορά της λέξης ‘’ασφάλεια’’ φέρνει συνειρμικά στον νου της άλλες λέξεις λιγότερο ‘’όμορφες’’ από αυτήν. Λέξεις όπως: Λουκέτο, Ζώνη, Στολή, Γκλόπ, Πόνος, Δακρυγόνο, Ασφυξία και ακόμα χειρότερα φέρνει εικόνες όπως: σακούλα στο κεφάλι σε εκείνους που θέλουν να ζήσουν, μονωτική ταινία στο στόμα όσων θέλουν να μιλήσουν, χειροπέδες στα πόδια για όσους επιθυμούν να τρέξουν ή θέλουν να προλάβουν την ζωή και Μάτια Ερμητικά κλειστά για όλους εκείνους που διψούν να αντικρίσουν φως. Πώς ξεπηδούν όλα αυτά μετά από την εκφορά μιας τόσο όμορφης λέξης; Γιατί τρέμει στο άκουσμα μιας λέξης που έχει την έννοια που ποθεί, λαχταρά και ζηλεύει ο μισός πληθυσμός της γης (ο υπόλοιπος μισός την έχει κατακτήσει μάλλον); Εκείνη, την στιγμή που γλυκοφέγγει η μέρα, κάθε μέρα, το μόνο που θέλει είναι να αποτινάξει από πάνω της τον ζυγό του κατακτητή που την κρατά σφικτά από την μέση. Είναι τόσο γλυκός. Τι λέει; Τι σκέφτεται, η τρελή, άγρια ξημερώματα.
Γυρίζει τον κορμό της για να τον αντικρίσει ολόκληρη και κολλάει πάνω του το κορμί της. Τον φιλάει τρυφερά στα μάτια και εκείνος σαλεύει ανεπαίσθητα. Ακόμη κοιμάται και την κρατάει. Όταν γνωρίστηκαν της είχε ζητήσει να μην το κάνει. Έλεγε πως το φιλί στα μάτια είναι χωρισμός, αποχαιρετισμός βαθύς. Κι εκείνη γελούσε κάθε φορά που, ξεχνώντας την χαζή προκατάληψη, τον φιλούσε κι ο ίδιος θύμωνε με το τρυφερό φιλί της στα μάτια του. Εκείνη ήθελε να φτάσει, με αυτό τον τρόπο, πιο μακριά από κάθε άλλη γυναίκα που βρέθηκε δίπλα του και αυτός θύμωνε. Θύμωνε ίσως γιατί ακουμπούσε την ψυχή του; Πιθανό, που να ξέρει. Εκείνος μιλούσε λίγο για όσα ένοιωθε και συχνά η Ιφιγένεια αναγκαζόταν να μαντεύει. Το σίγουρο ήταν ότι στα δικά της μάτια, εκείνο το κοκκίνισμά του από θυμό, φάνταζε αστείο.
Από τότε που την απείλησε πως αν το επαναλάμβανε θα έφευγε, η Ιφιγένεια συνήθιζε να τον φιλάει στα μάτια μόνο όταν εκείνος κοιμόταν. Το έκανε εδώ και 11 χρόνια. Έτσι και σήμερα. Αύριο, ποιος ξέρει, ίσως κατορθώσει να τον πείσει πως ο χωρισμός δεν είναι συνέπεια ενός φιλιού στα βλέφαρα.
Τα μάτια, λένε, είναι εκείνα που μιλούν την αλήθεια. Γιατί εκείνος δεν βλέπει τα δικά της; Συνηθίζει να τα κοιτάζει όταν μιλούν οι δυο τους αλλά δεν τα διαβάζει πλέον. Ακούει τις λέξεις αλλά δεν διαβάζει την θυσία που μαρτυρούν τα μάτια της Ιφιγένειας. Τον αγαπάει, θέλει το καλό του αλλά, έχασε κομματάκι - κομματάκι τον εαυτό της για κείνον. Κρύβει όσα, μικρά ή μεγάλα, αγαπάει προκειμένου να την δεχτεί στην αγκαλιά του ο Αχιλλέας. Πώς γίνεται να μην βλέπει τον πόνο της; Της φωνάζει σ’ αγαπώ με κάθε ευκαιρία. Κι όμως... Τόσες λέξεις, τόσα νοήματα που μέσα τους εξαφανίζονται αλήθειες. Όνειρα μπλεγμένα με πραγματικότητα σε έναν κατεξοχήν ονειρικό κόσμο. Ποιο το όνειρο και ποια η ‘’πραγματικότητα’’; Ίσως όλα όνειρο και τελικά…τίποτα; Σαν τις φωνές που ακούει η Ιφιγένεια. Μια λέξη είναι η ‘’πραγματικότητα’’ που για κάθε έναν από εμάς αποκτά διαφορετικό νόημα ανάλογα με τις συνθήκες.
Τον κοιτάζει. Γαλήνιος συνεχίζει να τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του ενώ την κρατά. Οι ανάσες τους έχουν γίνει μια. Δεν την βλέπει. Μάτια ερμητικά κλειστά που κρατούν φυλαγμένη την αλήθεια τους. «Σταμάτησες να ‘’βλέπεις’’ πέρα από εκείνο που έχεις μπροστά σου» του ψιθυρίζει και, συνειδητοποιεί πως έφτασε ο καιρός να εκπληρώσει τα όνειρά της. Την δική της ‘’πραγματικότητα’’......
©Chrdk
