Δεν θέλω να αλλάξω. Δυστυχώς για μένα θέλω να μείνω με την ψυχή που μου χάρισε η μάνα μου. Δεν θέλω να γίνω εκείνο που ονειρεύονται όλοι. Θέλω να γυρίζω το βλέμμα και να βλέπω την καλοσύνη μέσα στα χαμένα βλέμματα.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή πόσο μου άρεσε να βλέπω καλούς ανθρώπους να δίνουν ζωή στα πιο απλά πράγματα. Μου άρεσε να χορεύω τότε. Δεν ήξερα τα βήματα μα πάντα ήμουν μέσα στον χορό. Δεν άφηνα στιγμή χαμένη. Όλα ήταν μουσική. Θυμάμαι ακόμη εκείνη την ωραία αίσθηση που σου έδινε την δύναμη να πεις : είμαι ανίκητη. Μπορώ να καταφέρω τα πάντα.
Έτσι μάλλον βλέπουν τα μικρά παιδιά τον κόσμο. Είναι ολάκερος δικός τους και τίποτα δεν τα σταματά. Πιστεύουν ότι αν χτυπήσουν δυνατά τα χέρια τους στον αέρα, εκείνα θα γίνουν φτερά και θα μπορέσουν να πετάξουν. Έτσι κι εγώ.
Τότε που είχα μόνο ψυχή, κι ας έλειπε το κορμί του μεγάλου ανθρώπου που σε κάνει δυνατό για την κοινωνία, ένοιωθα ότι μπορώ όλα να τα κάνω. Να πετάξω, να ζήσω, να κλέψω τις καλύτερες στιγμές της ζωής, σαν τον κλέφτη που παίρνει ότι του αρέσει ακόμα κι αν δεν είναι δικό του. Ήθελα να κλέψω την ομορφιά που έβλεπα μέσα από τα μεγάλα παιδικά μου μάτια. Οι μεγάλοι δεν μου την χάριζαν. Είχαν άλλες σκοτούρες. Τότε δεν ήξερα τι τους βασάνιζε και ήταν όλοι τόσο σκυθρωποί. Υποσχόμουν να μην γίνω ποτέ μια από εκείνους. ‘’Δεν θα μεγαλώσω’’ έλεγα. ‘’Θέλω για πάντα να μείνω μικρή και να χαίρομαι τον όμορφο τούτο κόσμο που μου χαρίσατε. Εσείς δεν είστε σαν εμάς’’. Ναι, θυμάμαι να το λέω στην μάνα μου κι εκείνη γελούσε. Γελούσε με την αφέλεια μου, με την έλλειψη οράματος και με τα μεγάλα λόγια. Δεν ήξερα τότε. Δεν γνώριζα.
Τότε που είχα μόνο ψυχή, κι ας έλειπε το κορμί του μεγάλου ανθρώπου που σε κάνει δυνατό για την κοινωνία, ένοιωθα ότι μπορώ όλα να τα κάνω. Να πετάξω, να ζήσω, να κλέψω τις καλύτερες στιγμές της ζωής, σαν τον κλέφτη που παίρνει ότι του αρέσει ακόμα κι αν δεν είναι δικό του. Ήθελα να κλέψω την ομορφιά που έβλεπα μέσα από τα μεγάλα παιδικά μου μάτια. Οι μεγάλοι δεν μου την χάριζαν. Είχαν άλλες σκοτούρες. Τότε δεν ήξερα τι τους βασάνιζε και ήταν όλοι τόσο σκυθρωποί. Υποσχόμουν να μην γίνω ποτέ μια από εκείνους. ‘’Δεν θα μεγαλώσω’’ έλεγα. ‘’Θέλω για πάντα να μείνω μικρή και να χαίρομαι τον όμορφο τούτο κόσμο που μου χαρίσατε. Εσείς δεν είστε σαν εμάς’’. Ναι, θυμάμαι να το λέω στην μάνα μου κι εκείνη γελούσε. Γελούσε με την αφέλεια μου, με την έλλειψη οράματος και με τα μεγάλα λόγια. Δεν ήξερα τότε. Δεν γνώριζα.
Μεγάλωσα σε ένα χωριό. Εκείνη την περίοδο δυο σπίτια ήταν μόνο κοντά στο δικό μου και τα υπόλοιπα απομακρυσμένα. Μακριά από ανθρώπους μεγάλωνα αργά. Μεγάλωνα…. ή καλύτερα να γράψω δεν μεγάλωνα. Ήμουν καλά βαλμένη στο καταφύγιό μου. Έκανα όνειρα που δεν έκαναν άλλα παιδιά. Ήμουν διαφορετική. Όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω δεν ήξερα τι να απαντήσω. Πίστευα ότι δεν θα μεγάλωνα ποτέ και μια απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα ήταν χαζή. Ήμουν ένα μάλλον ‘’έξυπνο’’ παιδάκι που δεν προσπαθούσε πολύ για να πετύχει όσα είχαν αξία για τους άλλους. Στο σχολείο δεν διάβαζα και καημό το είχαν οι δικοί μου που δεν θα προόδευα. Κι όμως τα κατάφερνα. Κατάφερνα πάντα να κάνω λίγο από εκείνο που ήθελαν εκείνοι και πολλά από εκείνα που ήθελα εγώ, με μικρή προσπάθεια.
Συνάντησα, μεγαλώνοντας, αρκετούς ανθρώπους και όλοι ήταν καλοί. Είχα μια ικανότητα να βλέπω και να παίρνω από εκείνους μόνο τα θετικά. Δεν θέλω να αλλάξω. Θέλω όταν τρώω σφαλιάρα, από όλους όσους πιστεύουν ότι έχουν την δυνατότητα να με πιάσουν κορόιδο, να μην το θυμάμαι. Να ξεχνάω και να βλέπω πώς οι επόμενοι θα είναι αλλιώς.
Θυμάμαι είχα πάντα μια ευκαιρία να δω ποιος θα με πληγώσει, πριν καν το κάνει, κι όμως έμενα. Το έβλεπα να έρχεται κι όμως ήμουν εκεί, όχι για να βιώσω τον πόνο αλλά για να αλλάξω κάτι. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Πίστευα ότι μπορώ να αλλάξω κάτι. Ήθελα να νοιώσω δυνατή; Ποιος ξέρει. Ακόμα το ψάχνω. Στην πορεία έπαψα να μένω. Έπαψα να κοιτάζω με θλίψη τον πόνο που έφερναν οι γύρω και ‘’έκλεινα’’ τα μάτια. Γινόμουν και πάλι παιδί. Όλοι είναι καλοί, όλοι κρύβουν μέσα τους αγάπη. Έτσι ήθελα να είναι και έτσι έφτιαχνα το δικό μου παραμύθι. Δεν ήθελα να μεγαλώσω.
Πέρασε ο καιρός, και……..; -η συνέχεια, μάλλον, ''επί της οθόνης''-
©Chrdk
