Όνειρο Είναι

Αν και δεν ασχολούμαι όσο θα ήθελα ή όσο θα έπρεπε με την αστρολογία , πήρε το αυτί μου πρόσφατα ότι πέρασε για λίγο ο Ποσειδώνας στο ζώδιο των Ιχθύων. Θα φύγει , έμαθα , και θα επιστρέψει «οριστικά» στα Ψαράκια για κάποιο χρονικό διάστημα Χ ετών. Αυτή ήταν η αφορμή για να γράψω, καθώς και η κα Χ που μου χάρισε λίγη από την αύρα της μαζί με ένα βιβλίο που έψαχνα για μήνες.
Αναζητούσα , η αλήθεια είναι , και μια αφορμή για γράψιμο γιατί , ετούτη την περίοδο, δυσκολεύομαι να ασχοληθώ με αυτό καθώς απουσιάζει η ‘’έμπνευσή μου’’ –παράξενο αλλά, προς το παρόν ,  άνθρωπος μου προκαλεί αυτή την διάθεση- . Τέλος πάντων, το συγκεκριμένο δεν έχει σημασία για την συνέχεια του κειμένου απλά μου αρέσει να ξεφεύγω από την ροή. Αυτή είναι κουβέντα που θα την κάνω αλλού.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να μιλήσω για τον Θεό ή για τα υπόλοιπα.  Ο τρόπος που πήρα εκείνο που ήθελα είναι έτσι κι αλλιώς απερίγραπτος και μοναδικός. Οπότε , καν αυτό δεν υπάρχει λόγος να περιγράψω. Ούτε για την αστρολογία θα μιλήσω σοβαρά. Η έλλειψη σοβαρότητας, από την πλευρά μου, με κάνει να γράφω όχι για να λύσω ή για να δημιουργήσω θέματα αλλά απλά για να τα αφουγκραστώ σε άλλη χρονική στιγμή και κάτω από άλλο πρίσμα. Είναι γεγονός ότι Αφουγκράζομαι όσα περισσότερα μπορώ και κρατώ μικρό καλάθι. Τόσο όσο χρειάζεται για να νοιώθει η ύπαρξή μου καλά. Γιατί για μένα αυτό είναι το σημαντικό. ‘’Να πέφτουμε για ύπνο το βράδυ και να νοιώθουμε ότι κάναμε εκείνο που ορίζει η ύπαρξη και το αρχείο μας’’. Έτσι μου έχει πει μια, πολύ σημαντική για μένα, δασκάλα και το ενστερνίζομαι. Δεν θα  μιλήσω επίσης για καλό και κακό. Αν τις νύχτες κοιμάμαι χωρίς να νοιώθω ότι αδίκησα κάποιον τότε κοιμάμαι καλά. Πάντα χρησιμοποιώ την λέξη «καλό» ως έννοια σχετική και στηρίζομαι , για να την εκστομίσω , σε εκείνα που βιώνω κάνοντας χρήση των , έως τώρα , πρότερων καταγραφών μου.

Όλα λοιπόν συμβαίνουν για κάποιο λόγο και αφού ήρθαν στο μυαλό δυο κουβέντες,  ακόμη και χωρίς να είναι «η» έμπνευση μου παρούσα, θα γράψω -έτσι για να περάσει η ώρα μου,- απουσία διάθεσης ‘’να την πω’’ -όπως θα έλεγαν τα νιάτα- σε κάποιο πρόσωπο, απρόσωπο, πλανήτη , απλανή ή φως-σκοτάδι. Είναι πιο πολύ –κι ας μην φαίνεται- ευχαριστήριο το κείμενο, παρά κάτι άλλο

Μετά από τόση σάλτσα ας «ξεκινήσω» επιτέλους. Το θέμα μας είναι όνειρο και -αν- θέλω θ-α-ς το ζήσω. Πλάκα έχει να ακούω τελευταία : ‘’πω, πω «συμφορά»......η Παρθένος θα έχει απέναντι τον Ποσειδώνα’’. ‘’Το μέλλον διαγράφεται θολό -δική του είναι , αν θυμάμαι καλά, κι αυτή η ιδιότητα- για την πάρτη σας’’. Σειεται και βροντοφωνάζει ο ντουνιάς των «αστροδιανοούμενων». ‘’Γη εσείς στα «σύννεφα» αυτός (αν και νερένιος) ένα σοκ θα σας το φέρει’’. 
‘’Ίσως έρθει – το σοκ- με την μορφή καταιγίδας...... ξέρετε : Νερό που πέφτει από ψηλά-’’ μονολογώ......... ’’Ίσως μας δροσίσει........’’ , συνεχίζω. ‘’Όλα σχετικά είναι.......’’ και κλείνω την κουβέντα. Τι να πω άλλο η καψερή για να απαντήσω. Υπάρχει και ένα θέμα : την θεωρεία της σχετικότητας του Αϊνστάιν δεν την διάβασα ποτέ γιατί μάλλον ο, περιορισμένος σε 4 τοίχους, εγκέφαλός μου δεν θα την καταλάβαινε. Σίγουρα –θέλω να πιστεύω- ότι καταλαβαίνω πως όλα στην ζωή, έτσι όπως την χτίσαμε-καταντήσαμε, σχετικά είναι.

Εκείνο που με φόβιζε πάντα ήταν ότι θα σταματήσω να γελάω και να ονειρεύομαι κι όμως οι άνθρωποι σε μένα έβλεπαν μόνο όσα ήθελαν να δουν. Με έχουν χαρακτηρίσει καρα-Παρθένο, καρα-Κρόνια, καρα-Καρκίνο, καρα-Ουράνια, καρα-Ποσειδωνιασμένη έως καρα-Μήτρο ή καρα-Μαλάκα (με το συμπάθιο πάντα) και μόνιμα απέναντί τους είχαν εκείνο που εξυπηρετούσε τις ανάγκες τους. Ας είναι.......δεν πειράζει.

Μάτια έχουν και δεν βλέπουν.

Είναι σαν ένας «πόλεμος» αέναος, Συμπαντικός και όχι απαραίτητα ανθρώπινος να συνεχίζεται. Εξω γη καλεί εσώ γη και πάμε για άλλα. Μεγάλη αξία δώσαμε στους πολέμους των ανθρώπων κι εγώ ονειρεύομαι. Πατάω στα σύννεφα ώρες ώρες και τόσοι είναι οι πρόθυμοι να με κατεβάσουν από εκεί. Για το ''καλό σου'', μου λένε, κοιτώντας με πότε με θλίψη και πότε με κατανόηση.

Κι εγώ που πάντα πίστευα ότι όλοι ονειρεύονται πέφτω από τα σύννεφα. ‘’Δεν είναι καλό να αγαπάς άνευ όρων’’. ‘’Δεν είναι καλό να δίνεις και να μην παίρνεις’’. ‘’Πρέπει να κάνεις τα πάντα για να έχεις ένα στήριγμα στο μέλλον’’. ‘’Αξία έχουν τα λεφτά’’. Έτσι ακούω από θείες, φίλες και λοιπούς κατοίκους του πλανήτη γη. Κι εγώ εκεί........στον κόσμο μου. ‘’Είδα κι εσάς που κάπου στηρίζεστε πόσο εύκολα σας καταπίνει η γη όταν έρχεται εκείνη η ώρα’’ σκέφτομαι αλλά δεν τολμώ να το πω. Οι ντομάτες θα πέσουν βροχή και είμαι ήδη κόκκινη από εκείνες, τις τελευταίες, που μου ρίχτηκαν σε πρόσφατη κουβέντα. Δεν τους παρεξηγώ. Καταλαβαίνω, κι έχουν δίκιο από την πλευρά τους. Ανασφάλειες έχω κι εγώ όπως όλοι. Ίσως και παραπάνω από άλλους, δεν μπαίνουν μετρητές σε αυτά, ευτυχώς. Ομολογώ ότι σφαλιάρες τρώω ακόμα και όταν περνάω μια βόλτα από τα σύννεφα. Πολλές φορές όμως δεν ξέρω αν είμαι εκείνη που θα έπρεπε να την τρώει ή να την δίνει τη σφαλιάρα. Επίσης, πέρα από ανασφάλειες, έχω και πολλά στηρίγματα. Στηρίζομαι σε αρκετούς ανθρώπους που , για κάποιο λόγο , βρίσκονται κοντά μου ακόμη και χωρίς να τους το ζητήσω. Νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό και τους ευχαριστώ θερμά όλους. Εκείνοι ξέρουν ποιοι είναι. Έτσι είναι η ζωή. Πώς θα μπορούσα να αρνηθώ την ανθρώπινη φύση μου. Είναι το κομμάτι που κατανοώ παραπάνω από τα άλλα. Κάτοικος γης είμαι σαν όλους, απλά με τάσεις συννεφιάσματος-Φυσικά δεν μιλάω για τα νεύρα τσατάλια, που με χαρακτηρίζουν, αλλά για την συννεφούλα που ώρες ώρες μπαίνει μπροστά και δίνει το πρόσταγμα. -

Για να εμφανίστηκα κάποιος λόγος θα υπάρχει και όλοι συνθέτουμε τα κομμάτια ενός μονοπατιού. Όχι εκείνο το μονοπάτι που θα ήθελε η θεία, ο μπάρμπας, η μάνα ή η κολλητή μου να διαβώ αλλά το μονοπάτι που θα με φέρει στον δικό μου προορισμό. Φιλιά  πολλά  λοιπόν , σε όλους τους πλανήτες. Κανένας δεν είναι κολλητός μου –άνευ παρεξήγησεως παρακαλώ- και κανένας δεν υπήρξε εχθρός μου. Όλοι ‘’βρίσκονται’’ εκεί , σε μεταφυσικό και μη επίπεδο –το διευκρινίζω για όσους δεν πιάνουν το ύφος μου- για κάποιο λόγο. Άλλοι τους βλέπουν ως σκόνη και θρύψαλα και άλλοι ως ενέργεια. 
Γιατί κάποιος πρέπει να έχει δίκιο;

Ονειρεύτηκα ένα βιβλίο -ναι, ένα σημαντικό για μένα βιβλίο- και ήρθε.  Ταξίδι ονειρεμένο. Αυτός είναι ο τρόπος μου και η ευκαιρία να ευχαριστήσω την γυναίκα -της οποίας γνωρίζω μόνο το μικρό όνομα και εκείνη γνωρίζει επίσης μόνο το ίδιο για μένα- που μου εμπιστεύτηκε , κοιτώντας με στα μάτια , εκείνο  το πολύ παλιό και σημαντικό -για πάρτη μου- βιβλίο , το οποίο γράφτηκε πολλά χρόνια πριν γεννηθώ. Το έψαχνα στην γη και τελικά έφτασε στα χέρια μου από το πουθενά. Θερμά ευχαριστώ , σε γήινο επίπεδο , σε εκείνη που εκπλήρωσε ένα από τα όνειρά μου.  

ΥΓ. : αν διαβάσω για δεύτερη φορά το κείμενο ίσως δω απουσία συνοχής αλλά δεν θα το διαβάσω. Ας με συγχωρήσουν οι γνωρίζοντες καλά την χρήση του γραπτού λόγου αλλά το γραπτό είναι απλά ένα κομμάτι που θέλω να μείνει «ακατέργαστο» όπως και το ευχαριστώ που ευελπιστώ να βγαίνει μέσα από αυτό. 

© Chrdk