Το ξυπνητήρι ουρλιάζει, χτυπιέται σαν τρελό πάνω στο κομοδίνο. Απλώνω το χέρι και σωπαίνει. Με μια κίνηση του έχωσα μια πετσέτα στο στόμα προκειμένου να το βουλώσει. Βάρβαρη εικόνα μετά από ένα βάρβαρο ξύπνημα. Ακόμη μια μέρα ξεκινά. Διαφορετική; Ίσως, αν.....
Στιγμιαία περνά η σκέψη να μην σηκωθώ από το κρεβάτι. Γυρίζω πλευρό και σφραγίζω τα μάτια. Η δουλειά; Αχ, η δουλειά... Βαθιά ανάσα και πνοή που μετά βίας βγαίνει προς τα έξω.
Δουλεύω και σήμερα. Δέσμια μιας γλυκιάς αυταπάτης.
Πρέπει, λένε, να βγάλω λεφτά για να ζήσω...Ζω μονάχα όταν έχω στην τσέπη εκείνα τα χρωματιστά χαρτιά που αγοράζουν τα πάντα. Ζω μονάχα όταν τα κέρματα κροταλίζουν στο πορτοφόλι με κάθε κίνηση των δαχτύλων ανάμεσα στη σχισμή ενός φερμουάρ. Πόσο μοιάζει με γυναικείο γεννητικό όργανο αυτή η θήκη με το φερμουάρ. Αστείο μου φαίνεται... Γελάω ξαπλωμένη κοιτώντας το ταβάνι. ''Αναδεύω τα κέρματα και ζω''...έτσι λένε, εκείνοι που γνωρίζουν. Αχ, τι καλά, οφείλω να νοιώθω ευλογημένη....δεν είμαι άνεργη. Εργάζομαι, άρα υπάρχω... έτσι λένε...
Σκέφτομαι, πάλι σκέφτομαι... Και πριν; Πριν κάποιο πολυμήχανο, ευφυές πλάσμα επινοήσει λέξεις όπως δουλειά, δουλεία, χρήματα, τζιν, σώβρακο, φανέλα, πολιτισμός, ελευθερία... πριν αυτές οι λέξεις γίνουν μέρος της εικονικής πραγματικότητας. Πριν από όλα αυτά δεν ζούσαμε; Δεν αναπνέαμε; Χαιρόμασταν λιγότερο;
Κάθε μέρα, όλη μέρα ακούω ανθρώπους να μονολογούν: ″Υγεία να υπάρχει και όλα έρχονται″, ″Να είμαστε καλά και δεν έχει σημασία κάτι άλλο...Μήπως θα τα πάρουμε μαζί μας;″
Κι όμως...Όλα θα έρθουν μαζί μας. Γιατί....; Η απάντηση είναι απλή... Ξεστομίζεται σχεδόν αυθόρμητα. Γιατί όλα είναι δικά μας. Όλα έχουν την δική μας σφραγίδα. Έτσι δεν είναι; Αδύνατον να μείνουν εδώ. Και ποιο είναι, παρακαλώ, εκείνο το ‹‹εδώ›› που έχει την δύναμη ή θα τολμήσει να κρατήσει τα αποκτήματά μας; Μαζί μας θα πάρουμε τα πάντα, όταν, με το καλό, αποχωρήσουμε... διαφορετικά δεν εξηγείται. Κάτι θα μας διαφεύγει ζώντας και δρώντας ως μόνιμοι κάτοικοι Γης.
Υπάρχω και.....ω, τι παράλειψη!!!!! Δεν συστήθηκα.
Τα ονόματα δεν έχουν αξία. Θα γράψω για εκείνο που με χαρακτηρίζει... Είμαι, λένε, Παρθένος. Τυχερός εκείνος ο ''ανθρωπάκος'' με τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ζωδίου αλλά έχει και τα κουσουράκια του... Σκέφτεται (υπερβολικά), αναλύει, κριτικάρει....
Τι κρίμα. Χάνω, λένε, το δάσος γιατί εστιάζω στο δέντρο.
Κοιτάζω το ρολόι. Πέρασε η ώρα. Πρέπει να σηκωθώ! Να πάω στη δουλειά!
Και αν.... λέω, ΑΝ, δεν πάω; Τι θα χάσω; Θα πεθάνω; Ηθικά; Πνευματικά; Σωματικά; Ποιος θάνατος περιμένει στην στροφή, να με καλωσορίσει, εάν χάσω τη δουλειά; Έτσι χάνω την ζωή; Ποιος ξέρει... Παρθένος είμαι... Τι να γνωρίζει μια Παρθένος; Έχει άποψη αλλά συνήθως... απουσιάζουν τα σημαντικά, όπως: η φιλοσοφική διάθεση, το όνειρο, το συναίσθημα, το όραμα...
Ένα μυρμήγκι είμαι που μαζεύει σποράκι σποράκι την ζωή του και την στοιβάζει κάτω από το χώμα, σε ανήλιαγα λαγούμια, για να την προστατεύσει, για να την κρατήσει δική του. Ή μήπως όχι; Μήπως δεν την προστατεύει; H μπόρα; Μια μπόρα αρκεί για να καταστραφεί η σοδιά του μέρμηγκα. Δέκα λεπτά βροχής ξεπλένει αλλά φέρνει και τα κάτω πάνω... Ή δεν είναι έτσι; Βλέπω Ουρανό...τι σκέφτομαι πάλι; Είναι πανταχού παρόν εκείνος. Ποιο μυρμήγκι και ποιο χώμα; Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...και;
Πρέπει να πάω στην δουλειά. Έχω ήδη αργήσει μια ώρα. Αν απολυθώ; Λες να πεθάνω; Η ζωή μας εξαρτάται από τα λεφτά. Επομένως ναι...δεν θα ζω ως άνεργη.
Ανασηκώνομαι. Θα πάρω πνοή, θα ζήσω...Αποφάσισα να ζήσωωω.....πάω για δουλειά.
Βρίσκομαι όρθια προς την πόρτα του υπνοδωματίου κι όμως η σκέψη δεν ησυχάζει. Έπρεπε να κοιμάται η ρημάδα όταν είμαι όρθια. Πόσο χρήσιμος θα ήταν ένας διακόπτης! Τσαααακ, και απενεργοποίηση. Πόσο ευτυχισμένη θα ήμουν....Πού είναι η πρόβλεψη του δημιουργού;
Έφτασα αισίως στην αυλόπορτα. Έχω ήδη ντυθεί και ρίξει νερό στο πρόσωπό μου. Κρυστάλλινο, διάφανο νερό...σαν την ζωή μου...σαν το κλουβί μου..... ''Κάνω το σωστό'', μονολογώ. ''Εξάλλου όλοι εργάζονται''. Ακόμη και οι Υδροχόοι, οι Ιχθύες..... Όλοι! Ακόμη και εκείνοι που έχουν άλλο λόγο ύπαρξης ή σκοπό, εργάζονται. Το ζώδιο της προσφοράς, η εργάτρια θα επαναστατήσει; Όχι, είναι αδύνατον! Και αν; Αν μείνω σήμερα σπίτι; Αν πάω στην θάλασσα αντί στην δουλειά; Η αρχική σκέψη τριβελίζει τον εγκέφαλό.
Είπαμε : ''για να ζήσεις πρέπει να βγάλεις λεφτά''. Σκάσε και κολύμπα. Ας είναι αγαπημένος ο Ουρανός και το πέταγμα. Εσύ κολύμπα όπως τα υπόλοιπα ψάρια της γυάλας.
Είμαι κοντά στον προορισμό. Αναρωτιέμαι αυτόματα, αν πάλι κριτικάρω σκεπτόμενη πόσο ηλίθια έχουμε χτίσει τα κάστρα της ζωής μας. Λες και τα πάντα ν' ανήκουν σ' εμάς. Είναι τα πράγματά μας, τα βιβλία μας, όλα όσα έχουν πραγματικά αξία, είναι δικά μας και δεν τα δανείζουμε γιατί θα τα χάσουμε. Είναι δικά μας και αν δεν επιστραφούν, μετά τον δανεισμό, στον κάτοχό τους θα χαθούν...θα χάσουν τον δρόμο τους...Μόνο όσα δεν μας ανήκουν χαρίζονται ή δανείζονται απλόχερα! Έτσι είναι...
Και η ζωή; H ζωή μου σε ποιον ανήκει; Ποιος την έδωσε σε μένα; Σε ποιόν την χρωστάω; Γιατί την χαρίζω;
Σκέψεις, κριτική, Παρθένος και πάλι σκέψεις.
Είμαι παρούσα. Υπάρχω. Ναι, επιτέλους έφτασα στην δουλειά με 2 ώρες καθυστέρηση. Κόστος ζωής (καθυστέρησης); 500 ευρώ, πληρωτέα στο τέλος του μηνός. Τώρα; Και; Τι αξία έχει; Ποιος γύρω μου γνωρίζει; Ας μου πει.... Ή καλύτερα ας μου δείξει. Παρθένος είμαι και ''εκτελώ'' εντολές ή ζωές (ανάλογα με την περίσταση) κατα παραγγελία, ακολουθώντας προσεχτικά οδηγίες. Θα τον ακούσω. Θα τον ακολουθήσω!
Ε; Ναι, γιατί όχι...ας μου δείξει.
Τι καλά να είμαι ζωντανή. Δουλεύω άρα υπάρχω.
Τα πολύτιμα χρωματιστά χαρτάκια θα μπουν στην αδηφάγα τσέπη μου. Πόσο ικανοποιημένη νοιώθω. Κάνω το σωστό και ναι...είμαι ζωντανή………Έτσι λένε. Για να το λένε έτσι θα είναι! Άλλωστε τι ξέρει μια Παρθένος; Το μόνο που κάνει καλά είναι να παρατηρεί και να κριτικάρει.
Δεν είμαι φυλακισμένη... Το μυαλό μου κάνει κόλπα. Οι ''ελεύθεροι'' άνθρωποι επιλέγουν, έχουν δικαιώματα, δεν καθορίζουν άλλοι το μέλλον τους...Τι γράφω; Είναι οφθαλμοφανές. Υπάρχουν και οι αποδείξεις της ‘’ελεύθερης βούλησης’’ μου... Εκείνα τα χρωματιστά χαρτάκια. Τα μαγικά χαρτάκια που μπορώ να τα χρησιμοποιήσω όπως θέλω, αγοράζοντας... ζωή. Ζωή ε; Σκέφτομαι πάλι……Μα θέλω να χαίρομαι, να γελάω, να βλέπω θάλασσα, να χορεύω, να κάνω έρωτα, να πετάω, να φαντάζομαι, να αγαπάω, να νοιώθω, να κάνω όνειρα... Αγοράζονται όλα αυτά;
Δεν μπορεί. Πρέπει να αγοράζονται. ''Είμαι ευτυχισμένη'', συμπεραίνω.
Όλοι είμαστε. Χτίσαμε το χθες, το σήμερα, ακόμη και το αβέβαιο αύριο με κόπο, όνειρα και ''σιγουριά''. Όλα είναι όπως ''πρέπει'' και...........και; Τελικά………τι σκατά γράφω τόση ώρα;
Κακό όνειρο ήταν και πέρασε......‹‹Ευτυχώς›› βρίσκομαι στην δουλειά... Είμαι ‹‹ζωντανή››.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κάπως έτσι ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι που δεν έχει, ουσιαστικά, αρχή και τέλος.
Θα θεωρήσω ως αρχή, και μόνο για αυτή την Παρθενική ανάρτηση, την ερώτηση που ''κάποτε'' μου έκανε κάποιος.
Αναρωτήθηκε λοιπόν: ''Γιατί δεν χρησιμοποιείς τη σνομπ και ιντελεκτουέλ Σελήνη σου; Τον ανατρεπτικό Ουρανό σου; και κυρίως τον αφαιρετικό Ποσειδώνα σου;'' Συμπληρώνοντας : ''Γιατί δεν γράφεις και βασανίζεσαι σκεπτόμενη;'' ''Έλα ντε… αναρωτιέμαι και η ίδια'' του απάντησα.
Κρίμα που δεν γνωρίζει. ''Το κάνω'' ήθελα να του φωνάξω. ''Γράφω ασταμάτητα, απλά εσύ δεν ‹‹βλέπεις›› τα γραπτά μου''.
Λευκά γράμματα σε λευκό φόντο. Δύσκολο να τα διακρίνεις.
©Chrdk
