Έφαγα τον τόπο. Άνοιξα συρτάρια, ντουλάπες, σήκωσα τον καναπέ, το χαλάκι της εξώπορτας και όλους τους Salvador Dali που, με χάρη, κρέμονται στο σπίτι. Κοίταξα κάτω από το στρώμα, το τραπεζάκι του καφέ κι όμως τίποτα. Ίχνος του στον χώρο.
Αποκαμωμένη κάθομαι στο πάτωμα. Τα βαριά αντικείμενα τσάκισαν το λυγερό μυαλό μου. Είμαι εκεί κατάχαμα. Η γαλαζοπράσινη φλοκάτη με περιτριγυρίζει κι άξαφνα, απροειδοποίητα, όπως μου έρχονται όλα, μπήγω τα κλάματα και τα δάχτυλα ανάμεσα στις παχιές ίνες που τώρα με απειλούν. Άντε στο καλό και αυτές. Λες κι είχαν φυτρώσει στο πάτωμα για να με πνίξουν. Σιχαίνομαι τις φλοκάτες όσο σιχαίνομαι να χάνω τα σημαντικά (βλέπε ρολά χαρτιού με μήκος από το μικρότερο έως κουζίνας κλπ).
Δεν είναι δυνατόν να χάθηκε. Δεν μπορεί. Δεν γίνεται, λέμε. Μέχρι χθες ήταν στα χέρια μου, το κρατούσα. Ένα ''σενάριο'' ζωής ολόφωτο, μεγάλο σαν σεντόνι που με συντρόφευε σε κάθε βήμα είναι σήμερα άφαντο.
Δυσκολεύομαι να δω πως θα τελειώσει αυτό το κείμενο και αν θα συνεχίσω να ψάχνω τοοοο ''σενάριο.'' Αν και έχω μια υποψία ας την κρατήσω για μένα.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι, δυστυχώς, έζησα την παρούσα ζωή σαν να είναι πραγματική κι ας μην είναι. ΕΥΤΥΧΩΣ μέσα απο αυτό έμαθα να τραγουδώ......... Never say Never σε όλες τις εκδοχές (απο Fray, Bieber έως Lani Hall) και μάλλον, σε λίγο, θα φτιάξω κι ένα δικό μου άσμα, με το επίμαχο ως τίτλο, να συμπληρώσω το καρέ !!!!
Καλή συνέχεια ΜΑΣ εύχομαι με ή χωρίς σενάριο στα χέρια............
