Εχθές ήθελα να ουρλιάξω. Χωρίς λόγο, χωρίς να έχει συμβεί κάτι. Μου ερχόταν στο νου μια κραυγή. Έμοιαζε να είναι η δική μου αλλά συνάμα μου ήταν ξένη.
Κάθισα στο πάτωμα με τα πόδια οκλαδόν και έκλεισα τα μάτια. Η μόνη εικόνα που ερχόταν στο νου, ξανά και ξανά, δεν με άφηνε να ηρεμήσω. Ένα σπίτι παλιό που είχα δει ένα χρόνο πριν -ενώ κοιμόμουν- μου καρφώθηκε σαν σφήνα στα μάτια στο σήμερα, στο χθες. Ασορτί με την κραυγή έδιναν έναν τόνο γκρι στις γαλαζοπράσινες ευχές μου.
Θυμάμαι τι έκρυβε στα σπλάχνα του εκείνο το ερείπιο. Σπάνια μένουν όνειρα για καιρό στο νου αλλά το συγκεκριμένο το συζήτησα με τον άνθρωπο που έμεινε σε αυτό στα κλάσματα που διήρκησε το όνειρο. Εκείνος αληθινός το σπίτι όχι και εγώ με την ελπίδα πως ποτέ δεν θα τον άγγιζε. ‘’Προφητικό το όνειρο;’’, με ρώτησε τότε. ‘’Φυσικά και όχι’’ απάντησα.
Δεν έχω ιδέα που βρίσκεται αυτή την περίοδο. Εύχομαι μόνο να μην είναι μέσα σε εκείνο τον εφιάλτη και η κραυγή να είναι δική μου.
© chrdk
