Φοβάμαι

Χέι, ψιτ… σε σένα μιλάω. Ναι, σε σένα που με θωρείς -απο- βαθιά. Έϊ, ακούς; Ουφ πια… Εεεεεεεεε, θέλω να μιλήσω για όσα αρνούμαι. Βαρέθηκα τα πριν και τα μετά. Τώρα. Μόνο τώρα υπάρχει και θέλω να βγει από μέσα μου.

Ναι λοιπόν, το ομολογώ δημόσια… Φοβάμαι!! Δεν είναι ξεκάθαρο ακριβώς τι είναι εκείνο που με σκιάζει αλλά σίγουρα σκίζει τα πάντα γύρω, σαν άχρηστα χαρτιά, και τα πετά στο πάτωμα. Δεν μου χαρίζει την εικόνα του και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Αν φοβάμαι όσα δεν βλέπω φαντάζομαι πόσο τρόμο θα ένοιωθα αν τα αντίκριζα. Ή μήπως κάνω λάθος;

Έφτασε ο καιρός για ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα. Να δω κατάματα την ''αλήθεια'', να την αναγνωρίσω και να την ξεπεράσω.

Γράφω, γράφω και, και…ε και;
Ήρθε ίσως ο καιρός να αλλάξει κι αυτό. Σίγουρα λίγη σιωπή δεν έβλαψε ποτέ κάποιον.