Κάθε φορά λέω stop, τέρμα τα γραπτά, τέρμα τα πολλά λόγια και οι φανφαροσκέψεις και κάθε φορά κάτι επισκέπτεται το νου.
Στο κάτω κάτω που να βρεθεί και η έμ-πνευση. Έρχεται κάτι...
Αξίζει να αποτυπωθεί η πνεύση, πλεύση ή όπως τέλος πάντων τη λένε εκείνη ή εκείνο που έρχεται; Που να ξέρω.
Αν θέλει να αποδράσει οφείλω να δώσω αυτή τη δυνατότητα και ας το πάρει ο άνεμος.
Ας πάει στο καλό.
Είναι κάτι μέρες, σαν τη χθεσινή, που ο αέρας δεν μοσχοβολά νερολί.Τα νεράντζια ξεκίνησαν να κυκλοφορούν –μονά/ζυγά- στους δρόμους, στις λαϊκές αγορές, στις πλατείες, κάτω από μασχάλες και γύρω από βιαστικούς αστραγάλους, μα μένουν μακριά απ’ τις φλέβες.
Αν βράσεις το πρωί μαρμελάδα με λίγο νεραντζόζουμο, θα γίνεις άλλος άνθρωπος πίνοντάς το.
Είναι κι αυτή μια συνταγή από τις πολλές δοκιμασμένες που σε κάνουν να ξεχνιέσαι.
Κάποια υπεν-θύμηση του πρότερου εαυτού υπάρχει αλλά ποιος ασχολείται με δαύτη.
Κοστίζουν όσο και ένα ακριβό, σαρακοφαγωμένο, ναφθαλιασμένο, σακάκι.
Ο εγκέφαλος, σαν αλλοτινό σπιτάκι, μαζεύει όλα όσα οι πέντε αισθήσεις εναποθέτουν.
Εκεί μέσα στοιβάζονται οι μέρες, η σκονισμένη θύμηση, εκείνα που είδες, άκουσες, διάβασες ΑΛΛΑ και όσα ένοιωσες.
Το μυστικό είναι απλό -εάν έχω καταλάβει καλά, από τις κουβέντες με έναν άνθρωπο που έστειλε το σύμπαν-
Το μυστικό, που λέτε, είναι να αδειάσει το σπιτάκι από τα περιττά, από όλα όσα σε κρατάνε στη γνώριμη κατάσταση και έχουν πιάσει σκόνη.
Τώρα για το πως θα γίνει η δουλειά.
Εμ, εδώ σε θέλω κυρία Καβουρίνα που έχεις πάει τσάρκα με τον Σπάρο στην Αθήνα....
Με το ξεσκόνισμα, χωρίς βρεγμένο πανί, σηκώνεται η σκόνη μπουχός και με το άλλο, το λαδομένο, γίνεται λάσπη.
Στην πρώτη περίπτωση ο κόκκος μπαίνει στα ρουθούνια και στρογγυλοκάθεται, πάλι, ως κυρά επί των τιμών.
Στη δεύτερη γίνεται πέτρα και σε βαραίνει.
Δυσκολάκι σου βάζω;
Όπως και να είναι, τι σε ενδιαφέρει, στην τελική, αν βρίσκει άλλη θέση ή αν παρκάρει στην ίδια;
Μα ΔΕΝ έχει σημασία.
Εκείνο που μετρά είναι άλλο.
Το Ανακάτεμα λαμβάνει χώρα ΑΛΛΑ η τράπουλα μένει ίδια.
Τι πειράζει αν κάτσει ο Άσσος από πάνω ή ο Βαλές ή ένα απλό πεντάρι;
Μόνοι παίζουμε... εκεί μέσα.
Λύση λοιπόν μοιάζει να είναι ο κασμάς, η αξίνα, η σπάτουλα και ένας ελαφρύς, μα κοφτερός, μπαλτάς που θα κομματιάσει τα σκονισμένα.
Έτσι η σκόνη πέφτει στο πάτωμα στεναχωρημένη για τον χαμένο θρόνο και χρόνο εναπόθεσης.
Παίρνεις, κατοπινός και ξεροκαταπίνοντας, την μάνικα γεμισμένη με καθαρό, γάργαρο, νεράκι και ξεπλένεις τα πάντα.
Καθαρίζεις τη σκόνη και όλα όσα έχουν κατακαθίσει στα μελίγγια.
Πετάς έξω από το σπιτάκι όλα τούτα και σε βλέπεις με άλλο μάτι.
Απλό....φαίνεται! Για δοκίμασέ το...
Σφαδάζεις από τους πόνους σαν να σου αφαιρούν τον εγκέφαλο χωρίς αναισθησία.
Είναι σαν να μένεις γυμνός και οι φίλοι να σε περιφέρουν σοβαροί, όλο καμάρι, στην παραλία του χωριού -με τις πολλές καφετέριες-, κι εσύ γελάς.
Ας κρυώνεις, ας σπαρταράς γελώντας, εκείνοι σοβαροί σου δείχνουν τα αξιοθέατα και οι γύρω δεν σε βλέπουν.
Ανά-θεμα :
Δεν σε νοιάζει το γεγονός ότι φαίνεται η γύμνια σου αλλά το ότι άξαφνα έγινες αόρατος.
Ο εγωισμός εις τη νιοστή (ακούει τ-ο χμμμ; Δανείστηκα τη φράση του)
Χαρακιά, χαρακιά βιώνεις αυτόν τον κύριο Εγώ.
Τον βιώνεις μέσα σου, έξω σου, παντού και να σε πνίγει.
Δεν είναι το νερό που έριξες για τα κατακάθια μέσα στο σπίτι σου.
Εσύ είσαι. Ο ίδιος σου ο εαυτός σε κάνει να σπαρταράς από την έλλειψη.
Κοφτερό το νερένιο αίσθημα… σαν να σε έχει πιάσει ατσάλινο χέρι από τα μυαλά.
Μήπως νομίζεις ότι γίνεσαι αόρατος;
Μήπως, αν δεν σου χαρίζεται η προσοχή που τραβά η βαρετή γκρίνια σου, νομίζεις ότι σε πιάνει αίσθημα μοναξιάς και θλίψης;
Φτιάξε νερολί, μύρισε τον αέρα και βάλτο στη σκέψη σου, στο αίμα σου.
Εκεί είναι το μυστικό.
Βέβαια όπως όλα τα γιατροσόφια και όλα τα ναρκωτικά έτσι και αυτό απαιτεί μια συνταγή (δοσολογία) και ένα δεκτικό σύστημα.
Αν δεν το πιστέψεις θα σε απογοητεύσει.
Αλλάζω γνώμη ταυτόχρονα. Τώρα την αλλάζω, τι θέλετε; Ναι Tώρα!
Ούτε το νερολί σου χρειάζεται. Κρίμα οι συνταγές και οι τίτλοι.
Καθάριο φρέσκο αεράκι με μπόλικη δόση ζωής, από εκείνες τις απλές που σκορπάνε: γέλιο, δάκρυ και όλα τα μυρωδάτα, γευστικά, δύσκολα κι ανθρώπινα σου χρειάζονται.
Αυτά έχεις ανάγκη.
Υδρογόνο Δυο Οξυγόνο και διάθεση να πληρώσεις το τίμημα.
Η αλλαγή είναι επιλογή και οι επιλογές κοστίζουν.
Ζηλεύω την ανοικτή θάλασσα και τα ανοικτά πανιά, μα πάνω από όλα ζηλεύω τον άνεμο που ταξιδεύει μέσα από ένα φύσημα σε όλο τον νερένιο, γεμάτο προ-αισθήματα, κόσμο.
Νερό (με λι ή χωρίς λι), αέρας και....
