Η Περσεφόνη–η αποικόνισις της ανθρωπίνης ψυχής-είναι θυγάτηρ της εν Ολύμπω διαμενούσης θεάς Δήμητρος-της Παρθένου Ύλης-θυγάτηρ του θεού Διός-του Πατρός θεών και ανθρώπων, του Αιθέρος, του Έρωτος, του κυρίου του θείου πυρός. Η Περσεφόνη, ως κόρη δύο πνευματικών οντοτήτων, δεν είναι δυνατόν παρά ν’ αναφέρηται εις ζώσαν πνευματικήν ύπαρξιν, εξελιχθείσαν εκ του ανθρωπίνου εις τους θείους κόσμους και περιβληθείσαν με τας δυνάμεις του θεού Διός.
Εν τη εξελίξει του δράματος, αφίνεται να νοηθή ότι η Κόρη παρασύρεται υπό του Έρωτος αποπλανημένη, και έρχεται εις μίξιν με τας Ουσίας του Άδου, εξ ης μίξεως, γίνεται σύζυγος του Αϊδωνέως. Η θεία Κόρη μίγνυται μέ τας ουσίας του Άδου. Αλλά τι είναι Άδης;
Πάσα ουσία των κόσμων μη εκδηλώσασα εξ αυτής Φώς, και μη γίνασα ως εκ τούτου αυτόφωτος, είναι Άδης. Δυο είναι αι χώραι εις άς ανήκουν αι ψυχαί: ο Όλυμπος και ο Άδης. Η χώρα του φωτός και η χώρα του σκότους. Η Περσεφόνη, εβρισκομένη εις την χώραν του φωτός, διαδηλοί την αυτόφωτον ψυχήν, ως τοιαύτη δέ μανθάνει εκ του πατρός της Διός το έργον του Έρωτος. Η τοιαύτη γνώσις της υπομνήσκει το έργον το οποίο οφείλει να πράξη προς την εν τω σκότει ευρισκομένην αδελφήν της Ψυχήν. Ο έρως την οδηγεί εις την πλήρωσιν του καθήκοντος. Το καθήκον τούτο είναι να καταβή εις τον Άδην. Η Παρσεφόνη όθεν, δεν πίπτει, αλλά κατέρχεται εκουσίως, έχουσα υπ’ όψει της ότι η εκ νέου άνοδος θέλει και πάλιν εξασφαλισθή διά της λειτουργίας του ιδιόυ νόμου του Έρωτος.
Η Περσεφόνη δεν έπαθεν πτώσιν. Η Περσεφόνη, είναι η φωτεινή ψυχή ήτις κατήλθε προς πλήρωσιν του νόμου της αλληλεγγύης, προς πλήρωσιν των υποχρεώσεων ας έχει η φωτεινή ψυχή προς τας εν τω σκότει ευρισκομένας τοιαύτας. Η κάθοδος του Προμηθέως προς μετάδοσιν φωτός εις τους ανθρώπους, αι σχέσεις του Διός πρός την σύζυγον του Δευκαλίωνος, αι πάντοτε δια του νόμου του Έρωτος συνευρέσεις αυτού με τας διαφόρους νύμφας η μεταξύ του ανθρωπίνου γένους κάθοδος του θεού Απόλλωνος, και αι άλλαι ανάλογοι παραδόσεις εκ των οποίων γέμει η ελληνική μυθολογία, δέν συμβολίζουν πάντοτε τον ίδιον νόμον της αλληλεγγύης;
Της προς τας ουσίας του Άδου μίξιν της Περσεφόνης, διαπιστώνει ο θεός Απόλλων. Ήτο πολύ φυσικόν να γείνη μία τοιαύτη διαπίστωσις εκ μέρους του θεού του Φωτός, τούτο δε ακριβώς αποκαλύπτει προς τους ανθρώπους, εκείνο το οποίον σενέχει τον Άδην προς τον Όλυμπον.
Απόσπασμα: Εγχειρίδιον Επιστημονικής Αστρολογίας-τόμος Β, Π. Γράβιγγερ, Εκδοσις περιοδικού ‘’Σφίγξ’’ Αθήναι 1973, κεφάλαιο 16, σελ 155-156.
