Κάθε μέρα περνά από δίπλα σου αργά, βασανιστικά, νωχελικά!!
Σε χτυπά στην πλάτη με το χέρι της και νοιώθεις έναν γλυκό πόνο.
Σαν ένα ξυράφι να σε χαϊδεύει. Δεν πονάς εκείνη τη στιγμή ή πονάς γλυκά.
Κάποιο υγρό αναβλύζει άφθονο και μόνο οι χαρακιές μένουν.
Δεν αναγνωρίζεις την προέλευσή εκείνης της στιγμής. Δεν έχει χρώμα, μυρωδιά, δεν τη βλέπεις. Αισθάνεσαι τη ζεστασιά να σε πλημμυρίζει αλλά δύσκολα αντιλαμβάνεσαι τι τρέχει.
Αφήνεσαι και περιμένεις. Πόσο όμορφα είναι όταν αφήνεσαι…και
νοιώθεις…Μόνο όταν αφήνεσαι νοιώθεις και μόνο όταν αφήνεσαι πονάς, γελάς, αγαπάς, ζεις.
Τότε μόνο το ξυράφι γίνεται μαχαίρι και ο πόνος χαράζεται βαθιά.
Τότε μόνο η θλίψη έχει νόημα και η ελπίδα γίνεται πράξη.
Τότε μόνο τα όνειρα σε ξαγρυπνούν αντί να σε κοιμίζουν και
τότε μόνο η χαρά έχει γεύση φράουλας με μέλι.
Τότε γεύεσαι την κατακόκινη φράουλα περιχυμένη με μέλι και τοποθετημένη σε έναν ομφαλό. Τον δικό σου, τον ομφαλό της γης.
© chrdk 29/09/2011
