Έφτασα κοντά στο να το βουλώσω. Σχεδόν τα κατάφερα. Μετά ξεκίνησαν οι κλασικές απορίες… γιατί αυτό, γιατί εκείνο μπλα μπλα μπλα. Σταματημό δεν είχε η εσωτερική φωνούλα, που για μια ακόμη φορά κραύγαζε.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ανακαλύψω τα, παντός τύπου, κρυμμένα ταλέντα... αλλά το συγκεκριμένο θα είναι ίσως θέμα για κάποια επόμενη φορά.
Δεν με παραξενεύει κάτι…
Όλος ο κόσμος χτίστηκε για να υπηρετήσει την ‘’πραγματικότητα’’ και όλοι οι άνθρωποι χτίζουν με κόπο το προφίλ τους προς πάσα κατεύθυνση. Θεμιτό, όμορφο και μια χαρά το βρίσκω αν… δεν δημιουργεί πρόβλημα σε όσους εμπλέκονται. Αρκεί να περνάνε όλοι καλά με εκείνο που αποφασίζουν να καταπιούν.
Ωωωωωωω μα ναι… πόσα καταπίνονται από όλους μας. Καθημερινά κυκλοφορούν στον ‘’αέρα’’ ένα σωρό μπούρδες και καταλήγουμε τελικά να ψάχνουμε με τον μεγενθυντικό φακό λίγο καθάριο αέρα, μήπως τελικά πάρουμε ανάσα. Το κόλπο μου για την προσωπική κατάποση των σχετικών είναι το εξής: μου ψιθυρίζω πως Όλα κρύβουν μέσα τους αλήθεια από τη στιγμή που όσοι τα πουλάνε πιστεύουν σε αυτά που πουλάνε. Έτσι θυμώνω λιγότερο και βάζω λιγότερα βότσαλα στο βάζο. Καθόλου βότσαλα δεν γίνεται ακόμη…
Τα πάντα όμορφα και καλά έως εδώ!
Αγορά, πώληση κλπ αρκεί να δουλεύει το σύστημα.
Η ένσταση μου ξεκινά όταν γίνεται προσωπικό. Από τη στιγμή δηλαδή που κάποιος άλλος θα θελήσει να καθορίσει τη δική μου μπούρδα, τη δική μου αλήθεια ή ότι άλλο δικό μου θέλω να με αντιπροσωπεύει. Και θα το κάνει Όχι γιατί αυτός ο κάποιος αποφάσισε να με γνωρίσει αλλά γιατί αποφάσισε να με χτίσει. Να με χτίσει σε έναν όμορφο τοίχο όπως εκείνο που έχει στην αυλή του και κατουράνε οι σκύλοι, τρίβονται οι γάτες ή αφοδεύουν οι άνθρωποι.
Πως μου προέκυψε αυτό τώρα; Ούτε που κατάλαβα.
Εννοείται πως δεν θα τα ρίξω στον χτίστη αλλά στο ανόητο τούβλο που βρέθηκε μπροστά του. Κι όσο εκείνο κάθεται με ευκολία απαθές και ήσυχο, άλλο τόσο εύκολα ο άλλος το πασπαλίζει με λάσπη για να κολλήσει καλύτερα στο όμορφο ντουβάρι του.
Κάνω λάθη. Συνεχώς και αδιαλείπτως περνάω από την πόρτα του ‘’σωστού’’ και χτυπάω το κεφάλι μου πάνω στην άλλη. Εκείνη την πόρτα που δεν συμβαδίζει με όσα μου λέει το όποιο αρχείο μου. Δεν μιλάμε λοιπόν, πλέον (ποτέ δε το κάναμε άλλωστε), αντικειμενικά αλλά εντελώς υποκειμενικά. Πώς να το κάνουμε, οι καταγραφές έχουν γίνει και όλοι έχουμε περασμένα στοιχεία στο DNA μας. Εννοείται πως έχουν μιλήσει ειδικοί για όλα αυτά και δεν θα πιάσω το θέμα εκτενώς.
Εκείνο που μου κάνει πραγματικά εντύπωση είναι οι τρόποι με τους οποίους κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν λειτουργεί εκείνο που νοιώθω. Όχι αυτό που καταλαβαίνω ή εκείνο που έχω στο νου μου αλλά εκείνο που έρχεται και με βάζει στην μπρίζα από το πουθενά. Θες να το πούμε όνειρο, φωνούλα ή αλλιώς; Όπως κι αν το ορίσ-εις-ω-ουμε είναι κάτι που σκάει από το πουθενά, πιάνει το πουθενά κι εκεί καταλήγει. Και τελικά όλα όσα φαίνονται είναι το τίποτα και το καθόλου γιατί όλα τα υπόλοιπα μου αποδεικνύουν (χωρίς καν να το καταλαβαίνουν) πως είναι ανύπαρκτα. Αν κάνω λάθος και αυτή τη φορά, τότε θα χειροκροτήσω θερμά!!
Εύχομαι να κάνω λάθος. Θα φανεί στο χειροκρότημα…
Αυτά για σήμερα και όταν μου περάσει εκείνη η απαίσια αίσθηση θα επανέλθω.
